Moje najpiękniejsze wspomnienie z okresu pierwszej ciąży to oczywiście pierwszy raz, gdy poczułam super kopniaka w żebro. W drugiej ciąży moje najpiękniejsze wspomnienie dotyczy starszej już córki i był to moment, kiedy faktycznie dotarło do mojej niespełna trzy latki, że będzie miała siostrę. Do tej pory była to raczej bajka, coś niemożliwego i mało realnego. Gdy jednak pewnego razu odwiedziliśmy ciocię Marysi, która już „dużego brzuszka” nie miała, a w zamian była namacalna dzidzia, taka płacząca i „milusia”, jak to powiedziała moja córka to jakby nastąpił przełom w postrzeganiu brzuszka mamusi. Od tego momentu córcia już tak „na serio” zaczęła przygotowania. Przyniosła mi nawet swoje ulubione ubranka i ukochaną przytulankę, mówiąc, że to dla Zuzi, bo to jej siostrzyczka będzie. Gdy przygotowywaliśmy się do małego przemeblowania, Marysia sama dyrygowała gdzie co będzie stało i zawsze z akcentem, że łóżko musi być też dla Zuzi, komoda również dla Zuzi, a tam będzie szafa dla mnie i Zuzi, bo wiesz mamo musi być i – dla Marii i dla Zuzi. Nawet mojego męża, chłopa jak ze stali starsza córcia rozczuliła do łez. To był czas, kiedy i ja sama zaczęłam jakby na nowo przeżywać ciążę, jakby inaczej.
Nie ukrywam, że mimo wszystko i tak bardzo obawialiśmy się reakcji córki, jak to będzie, gdy maluszek już się pojawi, czy nie będzie zazdrosna itd. Jak się okazało zupełnie niepotrzebnie. Marysia jest ogromnie troskliwą, opiekuńczą i kochającą siostrą. Uwielbia mi pomagać przy małej. Gdy tylko słyszy jej płacz sama biegnie i włącza małej kołysankę. Przytula i całuje. Głaszcze po główce mówiąc, jaka to Zuzia jest mięciutka :) Ba! Nawet ją wącha i mówi „mamo, ale ona pięknie pachnie”. A patrząc na nie obie, wiem, że nic więcej mi już do szczęście nie potrzeba. Mam nadzieję, że ta siostrzana miłość przetrwa wszystko, przetrwa mnie samą.
W przypadku wyróżnienia wybieramy kolor naszego wesołego i troskliwego babińca – różowy :)

Wybieram niebieski

Moim najwspanialszym wspomnieniem z ciąży, był dzień w którym będąc u ginekologa na ekranie zobaczyłam malutką fasolkę:) było to ogromne zaskoczenie,ponieważ robiąc test była tylko jedna kreseczka. Nie mogłam w to uwierzyć, popłyneły łzy szczęścia, chyba ze 100 razy pytałam lekarza czy jest pewny. Kolejnym wzruszającym momentem było usłyszenie podczas badania serduszka mojego maleństwa. To właśnie wtedy w pełni dotarło do mnie że pod własnym sercem mam moje malutkie serduszko. To niesamowite uczucie. Następnie pierwszy ruch. Cały okres ciąży to niesamowite przeżycie. Jednak przynajmniej moim zdaniem najpiękniejszą chwilą jest moment kiedy zaraz po porodzie następuje pierwszy kontakt,kiedy kładą maluszka na piersi. Taka malutka istotka A zmienia cale życie. Z dnia na dzień patrzę jak się zmienia, jak poznaje świat.

W przypadku wyróżnienia mojego wpisu poproszę o zestaw w kolorze różowym

Witam, biorąc pod uwagę burzę hormonów kobiety ciężarnej trudno jest wybrać najpiękniejszy moment. Bo dla mnie tych momentów było tysiące. A szczególnie uwzględniając wspomniane rozchwianie emocjonalno-hormonalne: wzruszały mnie drobiazgi, do łez doprowadzały drobne ciepłe gesty a do furii ... oj o tym nie piszmy ;)

Ale jeśli muszę wybrać to najpiękniejsze wspomnienie... to wybieram te drobne gesty jakie mój starszak okazywał brzuszkowi. Jak podchodził i okrywał mój brzuszek swoją pieluszką - "aby braciszek nie zmarzł", jak się do brzuszka przytulał, jak go całował i szeptał "dobranoc mój juniorku", jak wszystkim tłumaczył że mam go podnosić nie może bo ma w brzuszku juniorka, kochany dzielny mój mały starszak.
Wzruszyłam się pisząc o tych wspomnieniach, aż mi łzy napłynęły do oczu :)

Kolor niebieski

Mam piątkę dzieci, pięć razy przeżywałam radość pierwszych ruchów, pierwszych głosów serca na USG, wreszcie powitań dzieciaczków na świecie. W każdej ciąży było coś niesamowitego. Jednak najbardziej miło wspominam zaangażowanie mojego męża. Za każdym razem mogłam na niego liczyć! Inni gdy słyszeli, że to moja piąta ciąża to mówili, że wiem lepiej wszystko niż sama położna. Tylko mąż nigdy nie kpił z mojego stanu do tego stopnia, że nie pozwolił mi iść na nogach do lekarza. Nie mieliśmy samochodu. Śniegu wszędzie pełno. Zima zaskoczyła kierowców, drogi nieprzejezdne. Mąż stwierdził, że nie czekamy na żadne taxi ani pkmy, ani nawet karetkę. Wziął sanki i ciągnął mnie 5km na porodówkę! Bał się że zanim ktoś do nas dojedzie to mu urodzę w domu :D w końcu to nasz piąty poród, mógł się odbyć bardzo szybko! Urodziłam na porodówce, zdążyliśmy. Taka bezpieczna i zaopiekowania nie czułam się nigdy! Do tej pory robi mi się ciepło na sercu, że takiego opiekuńczego tatę wybrałam dla moich dzieci. Wiem, że przy nim nic naszej licznej rodzinie nie grozi.